1501 IV 13

Deszcze nareszcie się skończyły i w końcu wyschły mi buty. Tikka nic nie dała jak wpadłam w kałużę głęboką do kolan. Właściwie to od dwóch dni leży w ziarnach, żeby wyciągnęły z niej wilgoć, ale z żalem stwierdzam że nic już z niej nie będzie. Przynajmniej dopóki do niej nie siądę i przy niej nie podłubię. Muszę tylko sprawdzić czy mam wszystkie materiały. Wątpię, że uda mi się je kupić, albo dostać tutaj, ta miejscowość jest malutka, nawet nie ma jej zaznaczonej na mojej mapie, a przynajmniej nie zaznaczyli jej te 20 lat temu. A w sumie szkoda, bo....
Pierogi i kapusta.
Jak się widzi taki szyld to wiadomo, że jedzonko będzie dobre, ale tego to się nie spodziewałam. Nadzienie z ukiszonej kapusty. Pyszne słone skwarki z boczku. Tłuszczyku idealnie tyle, żeby każdy kęs nie był suchy, lecz oblepiony jego delikatną otoczką. Chrupiąca skórka, która powstała na cieście w skutku podsmażenia na blasze. Słodko-słona smażona cebulka, która jak w miłosnym uścisku komponuje się idealnie z pierogami. I piwo, zimne, mocno słodowe, z wysoką pianą. Ahh.
Niebo w gębie. Dzięki takim miejscom, takim perełkom, aż chce się ich znaleźć więcej.
Sielsko tutaj. Niektórzy mieszkańcy nie potrafią ukryć zaciekawionych spojrzeń. Gospodyni powiedziała, że nie mam co się obawiać, to głównie prości ludzie, i że w sumie to nic dziwnego że się oglądają, nie zdarza się żeby miejscowość odwiedził ktokolwiek spoza najbliższych osad. Nikt raczej nie potrzebuje tutaj zaklinaczki, więc nie mam też powodów żeby długo tu zabawiać. Muszę poczekać, aż reszta klamotów mi wyschnie.
No dobra, jest jeden powód, serwowany po 7 sztuk na raz. Może uda mi się przytyć.