Księstwo Thalesii

Książe Edward II Staghorn,   Wielka Rada: Lord Randall Blackwood - dowódca garnizonu i namiestnik; Lady Lirra Staghorn - żona księcia i Mer Vilesig; Sir Taurus Ovell - Mistrz Magii Wieszczącej. Dowódca wywiadu; Jorund Sandrock (Krasnolud) - Skarbnik; Biskup Joanna Bonett - Hierofanta Koscioła Legionu Prawości;

Księstwo w 550r T.E. pełni rolę państwa satelitarnego wobec Imperium Husterryckiego. Władze wydają się całkowicie podporządkowane woli Dambontigny, gdzie rezyduje Imperator Shadouth Mapes IV. Obecnie głównym zadaniem x. Edwarda II jest utrzymanie możliwie największej autonomii. Nieoficjalnie toczą się rozmowy z Sojuszem Sześciu Młotów o pomocy w razie powstania.

Thalesia do Wojny Dwuletniej prowadziła zakrojoną na szeroką skalę wymianę handlową z Sojuszem Sześciu Młotów. W zamian za wyroby krasnoludzkich metalurgów, dostarczała wydobywane w Zębach Jogdara srebro i szereg mniej szlachetnych towarów takich jak drewno, skóry, meble. Do 550 roku T.E. To właśnie srebro i meble były głównymi towarami eksportowymi. Obecnie, choć towary wciąż te same, wymiana handlowa jest uzależniona całkowicie od Imperium Husterryckiego, które odstępuje swojemu wasalowi tylko niewielki procent z dochodów, jakie generuje port w Vilesig.

Thalesia jest dość młodym państwem według miary Starszych Ras, natomiast jednym z pierwszych i najstarszych tworów geopolitycznych w perspektywie innych ludzkich królestw i kultur. Królestwo Thalesii powstało z połączenia kilku państw - miast około roku -667 D.E.

Legenda

Historia osadnictwa w tym regionie opisana jest jedynie w legendzie o Thalesinie i Vilesigu - dwóch braciach, którzy po ucieczce z elfickiej niewoli dotarli na lesiste tereny nad Jaskółczym Wybrzeżem. Tam też stoczyli walkę z bagiennym żmijem. W miejscu, gdzie padło truchło Keesira - tak zwał się smok - kwas z jego wnętrzności wyżarł ziemię, a powstałą w ten sposób dolinę zalało morze tworząc Zatokę Kessira. Wkrótce po tych wydarzeniach Vliesig zmarł na skutek odniesionych ran po walce ze smokiem. Na pamiątkę tego Thalesin założył nad zatoką miasto, które nazwał - a jakże - Vilesig.  

Osadnictwo, pierwsze miasta i królestwo

  Lud, składający się głównie z wyzwoleńców lub uciekinierów, dowiadywał się o istnieniu wolnych terenów z opowieści, podań i pieśni wędrownych bardów. Tworzyły one obraz raju dla ludzi, obiecanej krainy wolności, dlatego pełni nadziei ludzie kierowali się nad Jaskółcze Wybrzeże osiadając w Vilesig. Oprócz głównego miasta, na ziemiach opuszczonych przez Elfy, powstały też inne ośrodki, które tworzyły wspólnotę wolnych państw-miast takie jak: górnicze Rohc, Maren, zwane Bramą Równin, Nivet czy Ladon. Miasta najczęściej współpracowały ze sobą, choć zdarzały się okresy wojen pomiędzy nimi. Natomiast pod koniec Drugiej Ery wobec zagrożenia ze strony Orczych Ludów Północy rozpoczął się długotrwały proces jednoczenia się. Ostatecznie w 125105r D.E. w Vilesig zawarto traktat erekcyjny Królestwa Thalesii. Na tronie zasiadła młoda Jovi Norine, która była główną pomysłodawczynią zjednoczenia i wykazała się niemały talentem dyplomatycznym podczas negocjacji z przedstawicielami innych miast. Tak też powstało Pierwsze Królestwo i dynastia Norine, w której na zasadach matriarchatu, koronę przekazywano żeńskiemu potomkowi.  

Najazd Północnej Hordy

Wiosną 125189r D.E. Siły orków z północy wdarły się na tereny Królestwa Thalesii uderzając na miasto Ladon i praktycznie równając je z ziemią. Pomimo tego, że wojsko królestwa przewyższały orków pod względem taktyki wojennej i uzbrojenia, horda zalała niemal całe tereny Thalesii, niszcząc i paląc co tylko napotkała na swojej drodze. Armia królewska nie była szkolona do wojny składającej się z potyczek. Według doktryny wojennej z owego czasu, losy wojny miała przsądzić jedna lub dwie bitwy w otwartym polu. Niezdyscyplinowana orcza horda, ani myślała stawać do otwartej walki. Wojna przekształciła się w jedenaście lat niewielkich potyczek i żmudnego wypleniania i wypierania zielonoskórych z ziemi królestwa. Jedenaście lat walk, wycieńczyło zasoby Thalesii, zarówno pieniężne jak i ludzkie. Ostatecznie po ponad dekadzie horda przestała istnieć.  

Pożar

W ostatnim roku wojny z północną hordą, na skutek rozruchów wywołanych przez wzburzony lud w Vilesig wybuchł pożar, który pochłonął całe miasto. W pożarze zginęła również królowa Thalesii Hale Norine III. To wydarzenie również uznaje się za koniec królestwa. Siedzibę Wielkiej Rady przeniesiono również do Maren.  

Wielkie Księstwo

Ród Staghorn odegrał znaczącą rolę na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery, odbudowując Vilesig od samych podstaw. Tym samym tworząc nowoczesne miasto o bardzo spójnej architekturze i charakterystycznych błękitnych dachach. Stąd również mówi się powszechnie o Vilesig jako o Błękitnym Mieście. Staghornowie, jako bardzo wpływowa rodzina w tamtym okresie postanowiła zasiedlić odbudowane miasto i przywrócić mu status stolicy. Istniało wysokie prawdopodobieństwo, że państwo ponownie rozpadnie się, jednak na skutek bardzo silnych wpływów Staghornów, udało się przenieść Wielką Radę znów do Vilesig. Przedefiniowano sposób sprawowanie władzy i postanowiono oprzeć go o Zestaw Elementarnych Praw i Obowiązków. Matriarchat nadal pozostał a książęcy diadem na skroń włożyła Wielka Księżna Maya Staghorn w 23roku T.E.

Koniec suwerennego księstwa wyznacza pokój Ladoński, ustanowiony wkrótce po kapitulacji Vilesig.