Ahrandosfinks

Potężne i muskularne istoty o głowie i torsie elfki, tułowiu i przednich łapach lwa, grzywie z ostrych kolców, skrzydłach sowy, tylnych łapach i ogonie żubra. Wzdłuż kręgosłupa ciało pokryte jest kolcami. Ciało ma specyficzną budowę wewnętrzną. Szkielet jest w środku pusty, wewnątrz torsu i okolicy obręczy przedniej znajduje się potężna klatka piersiowa z rozbudowanym mostkiem. Przednia obręcz składa się z podwójnego zestawu, budującego podparcie łap i skrzydeł. Miednica jest również specyficzna, mocno ukośnie odchylona do tyłu dająca podparcie tylnym łapom i ogonowi oraz druga mocno ukośnie do przodu wychylona część podpierająca skrzydła i mięśnie tułowia nazywana kontrmiednicą. Wnętrze ciała zatem stanowią trzy duże jamy: piersiowa, brzuszna i miedniczna. Czaszka jest wyposażona w szczękę uzbrojoną w 72 zęby zdolne do rozdrabniania nawet najtwardszego pokarmu.
Wewnątrz czaszki umieszczony jest mózg połączony rdzeniem nerwowym ukrytym w kręgosłupie. W czaszce znajduje się też błędnik i narządy słuchu, na czole rozmieszczone są receptory pola magnetycznego. Węch i smak znajdują się w przedniej części czaszki jak u humanoidów, w tylnej części jamy ustnej znajdują się też narządy do rozpoznawania feromonów. Ahrandosfinksy posiadają dwie pary oczu, górna o źrenicach poziomych i dolna o źrenicach pionowych, oczy nawilżane są kanalikami łzowymi i chronionymi przez dwa zestawy powiek (pionowe błonkowate i poziome skórzaste)
W jamie piersiowej znajdują się potężne płuca połączone tchawicą i gardłem z jamą nosową. Powietrze również magazynowane jest w workach płucnych co umożliwia oddychanie na znacznych wysokościach i długie wstrzymywanie oddechu. W centralnej części znajduje się potężne czterokomorowe serce oraz znajdujące się nad nim limserce pompujące limfę. Tak jak wszystkie sfinksy są istotami stałocieplnymi a ich krew ma kolor czerwony, z kolei ich limfa jest zielonkawa. Dookoła szyi ahrandosfinksy posiadają pompowalną komorę do której mogą wdmuchnąć powietrze by postawić znajdujące się tam kolce na sztorc i utworzyć poduszkę ochronną w okół tej krytycznej strefy ciała. Mechanizm oddechowy napędza przepona i mięśnie między żebrowe. Na klatce piersiowej znajdują się piersi składające się z dwóch płatów tłuszczu, gruczołów mlekowych i ciała jamistego, które ułatwia karmienie młodych.
W jamie brzusznej znajduje się cały układ trawienny składający się z wątroby, dwóch żołądków, trzustki, oraz wszystkich pozostałych gruczołów. Ahrandosfinksy są zdolne do trawienia celulozy oraz węglanu wapnia. Ich jelito może osiągać długość od 90 do 120 metrów i jest podzielone na jelito cienkie i grube. W pobliżu kontrmiednicy umieszczone są także nerki.
W jamie miednicznej umieszczone są wszystkie narządy wydalnicze i płciowe, a na szczycie miednicy znajduje się drugi zestaw receptorów pola magnetycznego.

Anhandrosfinksy są obupłciowe, każdy osobnik w trakcie rozmnażania może pełnić rolę samca lub samicy. Są wstanie rozmnażać się z innymi podgatunkami sfinksów, w takim przypadku jeżeli inny sfinks jest ojcem potomstwo jest anhandrosfinksem, jeżeli inny sfinks jest matką potomstwo nabiera tylko część cech anhandrosfinksa. Anhandrosfinksy podlegają cyklowi który trwa od 76 do 92 dni. Mniej więcej w połowie następuje uwolnienie komórki jajowej, zdolnej do zapłodnienia przez 6 dni. W przypadku braku zapłodnienia następuje menstruacja trwająca od 14-20 dni. Męskie komórki rozrodcze anhandrosfinksów są wstanie przetrwać w ciele innego osobnika do 17 dni.
Ciąża trwa ok. 540 dni i przebiega w pełni wewnątrz organizmu matki, kończy się porodem. W trakcie jednej ciąży rodzi się tylko jedno młode.

Świeżo urodzone młode przez 18 miesięcy jest ślepe i głuche oraz niezdolne do poruszania się. Przez następne 4 lata powoli uczy się chodzić i nabywa wszystkie swoje zmysły. Do 7 roku życia pokrywa się futrem i piórami. Do 10tego rosną mu kolce a dopiero w wieku ok 20 lat uczy się samodzielnie latać i polować. Ma wtedy niespełna 40% swoich pełnych rozmiarów. W wieku 50 lat osiąga pełną dojrzałość i pełne rozmiary. Do 100 roku życia może minimalnie jeszcze rosnąć.

Anhandrosfinksy postrzegają świat w paśmie szerszym niż ludzie zahaczają o podczerwień i ultrafiolet. Są również wstanie widzieć przy znacznie ograniczonym świetle oraz zajrzeć do sfer astralnych. Ich węch i słuch jest minimalnie lepszy od człowieka, smak mają przytłumiony w porównaniu z humanoidami. Za to ich wzrok jest podobnej jakości co u ptaków łownych. Są zdolne do wyczuwania hormonów innych sfinksów oraz wykrywania ułożenia pola magnetycznego ziemi w celu orientacji i nawigacji.