Phoebe of House Audacia

"Je weet toch dat iedereen die hier komt alleen maar bidt voor meer geld en een mooiere vrouw?" Phoebe keek geïrriteerd op van haar werk. De zon scheen fel en ze veegde de zweetdruppels van haar voorhoofd . De stenen voelden warm aan in haar handen, maar elke rij die ze aan elkaar metselden zorgde voor meer schaduw. Ze probeerde over de muur heen te turen naar de plek waar de stem vandaan kwam. "Begrijp me niet verkeerd, elk instituut heeft zo zijn voordelen. Maar ik zou het oneindig zonde vinden als je te hoge verwachtingen had." De ogen van de jongen twinkelden toen Phoebe ze vond. Het helderblauw ervan stak af tegen zijn grauwe tuniek. Ze fronste. "Wat weet jij daarvan?" De jongen haalde zijn schouders op en glimlachte ontwapenend. "Waarschijnlijk nooit genoeg." Hij pauzeerde en leek even te twijfelen. "Hoe vordert het werk?" Phoebe zuchtte en keek om zich heen. De kerk had een paar dagen geleden een flinke klap gekregen van een gigantische eik die door de bliksem getroffen was. Het noodweer had meerdere huizen in het dorp vernield. Terwijl zij hoog en droog in de burcht zat, hadden de dorpelingen het zwaar en ze voelde zich verantwoordelijk. Dit is wat haar vader had gedaan. Phoebe stond op. "Langzaam, maar gestaag." Ze keek over de muur heen en zag dat de jongen een stuk lager was dan ze had verwacht. Toen besefte ze dat hij zat. De stoel was gemaakt van hout, maar aan beide zijde waren wielen bevestigd. Ze tilde haar wenkbrauwen op. "Ben je van hier?" De jongen keek naar beneden alsof hij wist wat ze dacht. "Natuurlijk ben ik van hier. Ik hoor bij het meubilair zoals je ziet." Hij spreidde zijn armen en hield haar blik uitdagend vast. "Dat zou de Vrouwe van de Burcht toch moeten weten."   -------   Calix was ervan overtuigd dat hij Phoebe een heleboel te leren had. En Phoebe was er op haar beurt van overtuigd dat Calix een pompeuze betweter was die meer praatte dan goed voor hem was. Toch zochten ze elkaar vaak op. Calix hielp Phoebe op zijn manier met het herstel van het dorp. Ze was niet onbekend met magie. Een van haar broers had zich toegewijd aan [Auriaanse God] en deed in zijn naam wonderbaarlijke dingen. Maar wat Calix kon doen was anders. Hij vertrouwde alleen op zichzelf en deed dingen gewoon voor de grap.   Op een dag was Phoebe aan het trainen op de binnenplaats.

De kamer was koud en vochtig. De herfst had zijn intrede nog niet gedaan, maar het kasteel had al geknield voor de koudere nachten. Phoebe schrok wakker en sprong uit haar bed. Haar kleine, snelle voetstappen galmden langs de muren van de simpel ingerichte kamer. "Ik ben te laat.." dacht ze terwijl ze wanhopig haar deur opensloeg en de gang door rende. De muren van het kasteel leken haar te omarmen in de duisternis, maar Phoebe wist de weg. Ze baande zich wild en wanhopig een weg door de gangen, tot ze eindelijk uitkwam bij de uitkijk. De koude wind sneed meedogenloos door haar onderkleed en trok aan haar lange witte haren. Phoebe tuurde in de verte, tot ze vond waar ze naar zocht en haar hart brak. Ze voelde een schreeuw opkomen uit haar binnenste, maar het was alsof haar keel dichtgemaakt was met wel duizend sloten. De paarden reden een stevige draf en Phoebe telde drie rode mantels die wapperden in de wind. "Neem me mee!" wilde ze roepen, maar het enige wat ze kon doen was toekijken hoe de rode mantels steeds kleiner werden en uiteindelijk verdwenen achter de horizon.   Even leek het alsof haar vader zich omdraaide. Alsof hij haar zag staan en zijn hand opstak. Alsof hij wist dat ze liever zou sterven dan hier alleen achtergelaten te worden. Maar ze wist dat het maar een hersenspinsel was. Ze zou hen nooit meer weerzien.