Lós

Lós har tre leiarar med forskjellige ansvar. Øvst finn vi Overa, Moder av Helgener, samgrunnleggjar av Lós og samskapar av dei evigdøde. Hennar rolle er som gudinne av religionen og styresettet i Lós, men det er mest symbolsk tenkt, då ho er intet meir enn bevarte bein i ein kiste. Den som faktisk styrar er Erkehelgenen, Farahn, og med mindre han vert drept, noko som verkar umogleg, vil han fortsette å halde denne rolla i all eve. Erkehelgenen har eineveldig og fullstendig makt og styre over alt i riket. Men, det er mykje å styre. Dei som styrer Lós frå dag til dag er som regel Helgenskapet, eit kabinett av fleire som har blitt utdøypt til helgener av Farahn. Dei brukar dagene sine på debatt og filosofi i Patrekatedralen.

Kulturen og ideologien i Lós er svart-kvit. Dei evigdøde er det einaste reine og gode, og alt anna er skittent og uhellig, og må gjerast evigdød for å bli rensa. Dei er aksepterande for alle levende som ynskjer å bli vandød, men dei fleste blir rensa mot sin vilje. Lós har inga handel eller interaksjon med verda utanfor, og å engasjereseg med Lós er sett på som ein grov synd i alle land. Lós ser på segsjølv som over folk og gudar, og brukar mykje av tida si på å feire segsjølv med store teater og feiringar.

Å utrydde alt liv frå Kvarend, so verda blir evig og død.

For lenge sidan, i oldtida, kom ei prestinne fram til at sjølve livet er det onde i Kvarend. Verda var meiningslaus og vond, skapt slik at liv blir til berre for å vere bunde til ein skjebne om å døy ein dag. Stammar av folk drap sine naboar for å midlertidig forbetre sine eigne liv, og avle dyr dei skulle drepe kun for å utsette sin eigen død. Prestinna, Overa, ønska å ende den evige sirkelen av liv og død. I all hemmelegheit jobba ho med ein kur til all død, og etterkvart møtte ho ein mektig trollmann med sympatiserte med målet hennar. Farahn, slik som magikarar idag, ønsket å stanse Falminga og forsto at målet deira var to sider av same mynt. Dei brukte liva sine på å finne ein løysning, ein måte å smelte liv saman med magi. Ein slik livskraft ville kunne klare seg utan mat og vatn, og ville aldri eldes, og magien ville ikkje falme sidan han var bunden til sjølve sinnet, bevisstheita og dei evige tankane til eit intelligent liv. Men for å skape liv, måtte liv gå tapt, so Overa ga sitt liv so Farahn kunne produsere denne kuren mot all død. Resultatet var ein eliksir like sort som ein stjernelaus natt, som måtte ministreres inn i nokon sitt lik før ein fjerna kjøtet frå knoklane. Etter nokre dagar ville dei vakne til liv igjen, som ein udødeleg vandød. Sjølv om prosessen fungerte på disiplane til Farahn, vakna Overa aldri opp att. Hennar avskyelege bespotting av verdas orden hadde gjort gudane rasande, som forbanna ho til ein absolutt død, der korkje magi eller krefter kunne bringe ho tilbake.   Etter Farahn vart vandød sjølv sørga han i over 400 år medan følgjarane hans satte planen hans i aksjon. Dei angrep dei næraste landsbyane og rensa fleire og fleire til dei var monge nok til å føre krig mot byar og land. Sakte men sikkert vaks dødsriket til Farahn. Då han var ferdig å sørge døypte han det Lós, etter eit gammalt ord for ljos. Ljoset til Overa. Håpet ho hadde for ein betre verd. Farahn og dei mest trufaste av helgenene hans starta korstog der dei gjorde store folkemord, i jakten på å gjere alle evigdøde. Dei verka ustanselege, upåverka av alt levande folk plages med, og reparerbare som kjeramikk.   Men, ein dag stansa Farahn utvidinga av riket sitt, og vendte troppane sine heim. Fokuset hans gjekk over til å lage det dei hadde tatt om til eit heilagt land. Sidan då har ingen høyrd frå Farahn eller dei evigdøde i nokre tusen år.