Vanir

Vanir ma dość szczupłą, lecz nie anemiczną sylwetkę o subtelnie wyrzeźbionych mięśniach, świadczących o wrodzonej zręczności i lekkości ruchów. Nie jest wojownikiem ani atletą, ale jego ciało zostało ukształtowane przez życie pełne nieustannego ruchu, ucieczek, tańca i finezyjnych sztuczek wymagających gibkości oraz precyzji. Jego postura emanuje pewnością siebie i nonszalancją, swobodnie przechodząc od pełnej gracji elegancji do luźnej, niemal bezczelnej postawy.

Skóra Vanira przypomina marmur - jest nieskazitelnie gładka, o perłowej barwie, przepełniające jego oblicze permanentną bladością. Jego bujne, złote włosy przecina pokaźne pasmo siwizny świadczące o jakiejś niezwykłej traumie, którą musiał przeżyć.

Twarz Vanira to połączenie delikatnych, arystokratycznych rysów z subtelną, niemal nieludzką perfekcją. Wysokie kości policzkowe, idealnie wyrzeźbiona linia szczęki i lekko uniesione brwi nadają mu wyraz zarówno dostojeństwa, jak i figlarnej chytrości. Jego pełne, zawsze lekko uśmiechnięte usta zdają się wiecznie gotowe do rzucenia ironicznego komentarza lub czułego szeptu - zależnie od wymogów sytuacji.

Najbardziej charakterystyczna cechą wyglądu Vanira są jego niezwykłe oczy - o barwie roztopionego złota. Nie tylko wyróżniają go spośród tłumu, ale sprawiają, że trudno oderwać od niego wzrok.

Vanir ubiera się w sposób podkreślający zarówno jego charyzmę jak i arystokratyczne zapędy. Zwykle wybiera bogato zdobione kamizele, często haftowane złotą nicią, dopasowane spodnie i lekkie koszule z jedwabiu lub cienkiego lnu. Jego ubrania zawsze są stylowe, ale nigdy przesadnie ciężkie, gdyż ceni on sobie wygodę i swobodę ruchów.

Historia Vanira, choć pełna luk i sprzeczności, była opowiadana na tysiące sposobów. Jedni mówili o nim jako o wybrańcu bogów, inni jak o diable odzianym w złoto, który zwodził naiwnych pięknymi słowami i jeszcze piękniejszym uśmiechem.
Jego pochodzenie pozostawało tajemnicą, nawet dla niego samego. Znaleziony jako niemowlę u progu nadmorskiego klasztoru, został wychowany przez mnichów, którzy dostrzegli w nim znak boskiej obecności. Złote oczy, marmurowa skóra przecięta świetlistymi żyłkami - z pewnością nie był zwyczajnym dzieckiem. Mnisi wpoili mu surową dyscyplinę, ucząc pokory, wiary i skromności. Ale Vanir nigdy nie miał zamiaru żyć w cieniu kadzidła i świętych ksiąg.
Już jako chłopiec wykazywał się niezwykłą bystrością i niezaprzeczalnym urokiem. To, czego nie mógł zdobyć siłą, brał słowem. W mroku klasztornych korytarzy nauczył się sztuki perswazji, manipulacji i drobnych kradzieży. W wieku szesnastu lat, nie czekając na błogosławieństwo swych opiekunów, zniknął w noc ciemniejszą niż jego sumienie, zabierając ze sobą kilka sakiewek złota i bogato zdobione relikwie, których wartość miała zapewnić mu nowy start.
Od tamtej pory Vanir nie miał stałego domu – żył tam, gdzie było mu wygodnie, przemykając między karawanami cyrkowców, bardami i dworami możnych. Był mistrzem intryg, królem balów maskowych i cieniem, który nigdy nie pozostawał w jednym miejscu zbyt długo. Umiał odnaleźć się wszędzie - od najbiedniejszych slumsów po sale tronowe. Uwodził i oszukiwał, składał fałszywe obietnice i równie szybko znikał, gdy sytuacja stawała się zbyt niebezpieczna.
Mimo licznych przygód, prawdziwa tragedia nadeszła dopiero wtedy, gdy spotkał ją - księżniczkę równie piękną, co naiwną. Była jego największym dziełem, klejnotem w koronie jego intryg. Tygodniami snuł wokół niej pajęczynę kłamstw, aż w końcu przyjęła jego zaręczyny. W noc, która miała przypieczętować jego triumf, Vanir czuł się panem własnego losu.
A potem wszystko się spiepszyło...

Vanir nosi w sobie mroczne wspomnienie chwili, w której naprawdę uwierzył, że to koniec. W labiryncie umysłu, otoczony przez mroczne cienie wysysające życie, doświadczył uczucia, którego dotąd nie znał - absolutnej rozpaczy. Po raz pierwszy zrozumiał, jak kruche jest jego istnienie i jak niewiele znaczą słowa, uroda czy przebiegłość, gdy do końca pozostało już tylko kilka oddechów. Od tamtej pory to wspomnienie nawiedza go w koszmarach - czarne macki, gęsty chłód, dławienie w piersi i samotność tak głęboka, że dźwięk własnego krzyku zdaje się w niej ginąć. Choć Hadal wyrwał go z objęć śmierci, Vanir nie potrafi zapomnieć uczuć opuszczenia i zdrady, które w nim wtedy zakiełkowały.

Vanir kieruje się przede wszystkim pragnieniem wolności, bogactwa i kontroli nad własnym losem. Uciekając z klasztoru, zostawił za sobą wszelkie kajdany obowiązków i narzuconych wartości, ale jego podróż na tym się nie skończyła. 
Hadar dał mu moc, ale nie klucz do wolności. Hadal zaś ofiarował mu obietnicę lepszego życia. Jednak Vanir wciąż szuka sposobu, by wrócić do starego świata i przy okazji nie stracić swojej nieśmiertelnej duszy.
Vanir nigdy nie zadowala się ochłapami - zawsze dąży do tego, by wejść na szczyt. Nie wierzy w fatum, lecz w to, że każde przeznaczenie można oszukać, jeśli zna się odpowiednie sztuczki.

Vanir uwielbia luksus i bogactwo - jedwab, dobre wino, kosztowne tkaniny, egzotyczne zapachy. Życie w biedzie jest dla niego nie do zniesienia, choć zna je lepiej niż chciałby się przyznać.

Vanir jest charyzmatyczny i elokwentny - potrafi odnaleźć się w każdym towarzystwie, od szlachty po ulicznych złodziei. Jest też wybitnie przebiegły - rzadko działa impulsywnie, a jego plany są pełne ukrytych haczyków, a przynajmniej sam tak o sobie twierdzi.

Vanir to narcyz i egoista - zawsze uważa, że jego plan jest najlepszy, a jego los ważniejszy niż los innych. Jest też przekonany o własnej nieomylności - często ignoruje ostrzeżenia i nie zauważa momentu, w którym jego intrygi zaczynają się walić. Od czasu zawarcia paktu z Hadalem stara zmieniać się na lepsze, choć są to niezwykle małe kroki.

Vanir to urodzony manipulator i kameleon społeczny. Potrafi dostosować się do każdego towarzystwa - w jednej chwili może być szarmanckim arystokratą, w następnej dowcipnym bardem lub pokornym kapłanem. Jego niezwykła zdolność do czytania ludzi pozwala mu odgadywać ich motywacje i dopasowywać do nich swoją osobowość. Jest też niezwykle charyzmatyczny, a jego złote oczy i aura tajemniczości sprawiają, że ludzie mimowolnie do niego lgną. Potrafi oczarować rozmówców, manipulować ich emocjami i sprawić, by robili dokładnie to, czego od nich oczekuje.

Vanir potrafi naśladować zarówno mowę żebraków jak i wielkich panów! Gdy nie musi nikogo udawać posługuje się zaś dość prostym i mało kwiecistym językiem. Gdy w grę wchodzą jednak spawy jego wciąż rosnącego kultu, Vanir staje się charyzmatycznym kaznodzieją, który potrafi poruszyć serca zwykłych ludzi, a jego żywe kazania często rozbrzmiewają pośród wąskich uliczek Gothy.