Yashar Naar

Był dzieckiem służących rodziny Mayim, przyjaźnił się z nią. Nie miał najlepszego dzieciństwa, otrzymał minimalną edukację i musiał pomagać rodzicom w pracy. Był zazdrosny, że Mayim mogła uczyć się dowoli, coś czego on bardzo pragnął. Nie mógł być na nią, jednak zły, bo zawsze pozwalała mu czytać swoje książki i mówiła mu czego nauczyła się na lekcjach. Gdy postanowiła uciec, pomógł jej i poszedł z nią. Po paru dniach zatrzymali się w tawernie. Gdy Mayim spała Yashar zorientował się że ktoś za nimi podąża i postanowił odciągnąć pościg. Zajęło mu to dłużej niż myślał i w drodze powrotnej śpieszył się, był nieuważny i wpadł na obóz bandytów. Nie miał nic ze sobą, więc bandyci stwierdzili, że wezmą go ze sobą dla zabawy. Nie zrobili mu nic złego, oprócz pierwszego dnia, gdy go obezwładnili jedyne rzucali w niego jedzeniem i śmiali się z niego. Nawet trochę go polubili. Wypuścili go po paru dniach, gdy się nim znudzili, ale byli już dość daleko od miejsca gdzie odłączył się od Mayim i gdy wrócił już jej tam nie było. Próbował ją znaleźć i udał się do czarodzieja, prosić o pomoc w znalezieniu kogoś z jej naszyjnikiem. Przy okazji zaimponował czarodziejowi swoją znajomością teorii magii (tym bardziej że po paru dniach w drodze prezentował się fatalnie). Czarodziej powiedział, że nie może mu pomóc, ale może go szkolić. Yashar był zszokowany. Nie chciał porzucać Mayim, ale nie bardzo miał opcje znalezienia jej i BARDZO, BARDZO chciał się uczyć. Powiedział sobie, że robi to po to żeby zostać czarodziejem i ją znaleźć, ale nawet wtedy wiedział, że się oszukuje. Przekonał się jak mało było w tym prawdy, gdy po prawie dwóch latach przygotowania został przyjęty do Akademii Actalus i zaczął nowy rozdział w życiu. Był najszczęśliwszy jaki był w całym swoim życiu. Uczył się. Czarował. Miał znajomych, był respektowany. Lecz minęło dopiero parę tygodni semestru gdy wszystko na co pracował zostało zagrożone. Zobaczył ją. Tak po prostu. Wychodził z kafejki w pobliskim miasteczku turystycznym otoczony przez znajomych i stała tam. Gapiąac się na niego. Ucieszył się że ją widzi. Był przerażony że tu jest. Spanikował. Bał się że jego stare życie odbierze mu jego nowe życie. Akademia to nie miejsce dla syna służących. Jego serce biło mocno gdy poczuł jak jego nogi ruszyły się prawie bez jego wiedzy, jak chwycił ją za rękę i zaciągnął w boczną uliczkę. Musi wyjaśnić. Będzie wściekła. Musi powiedzieć żeby stąd poszła. Zapyta dlaczego. "Właściwie dlaczego?" zapytał siebie. A później pomyślał o wszystkich bogatych dzieciakach. Któreś z nich na pewno zna Mayim, nie można ryzykować. Więc musi iść. Wyjaśni jej wszystko i pójdzie. A jeśli nie pójdzie? Albo gorzej jeśli będzie chciała żeby poszedł z nią? A jeśli on się zgodzi? Nie. Nie może ryzykować. Czuje jak sięga do torby i wyciąga zwój. Modyfikacja Wspomnień to skomplikowany czar, bardzo nad jego poziom, ale jest pewien że sobie poradzi. Ma rację. Jej oczy zasłaniają się mgłą. "Co ja wyprawiam?!" Ale już zaczął, może skończyć. Więc mówi i mówi i po minucie jest po wszystkim. Mayim go nie widziała, opuści miasto, jego życie jest bezpieczne. Teraz musi tylko przekonać się że było warto. Szkoda że nie ma jeszcze jednego zwoju Modyfikacji Wspomnień.